“Hebt u ook hoerenhorloges?” vraag ik aan de verkoopster, die wat verveeld haar tijd lijkt uit te hangen tegen de vitrinekast van het warenhuis waar ik zojuist naar binnen ben gelopen. “Eh, u bedoelt herenhorloges?” oppert ze. “Nee, hoerenhorloges. Hebt u ook hoerenhorloges”, herhaal ik. Het wicht trekt haar wenkbrauwen op, zucht merkbaar en staat even letterlijk met haar handen in het haar. Als ze is uitgeplukt, loopt ze behoedzaam naar een ladenkast links van haar en haalt er een cassette met een tiental horloges uit.

Ze stalt ze voor me uit. Met een vriendelijkheid die uit haar tenen komt vraagt ze of dit is wat ik zoek. Ik gun de blingbling-uurwerkjes  nog even een blik en zeg dan geheel tevreden: “Nou zeg, wat een hoerenhorloges. Bedankt hoor, en tot ziens!”