Weinig mensen kennen ‘m en er bestaan dan ook geen beelden van: de snotwilg. Het is een boom die nog het meest doet denken aan een zilverspar met een overdadige versiering van kerstsneeuw, zoals je die aantreft in Nederlandse volksbuurten aan het eind van ieder jaar. Degenen die hem ooit hebben gezien denken er met weemoed aan terug en vervallen in platituden als: “het wordt nooit meer als vroeger”, of “kon ik nog maar één keer…”
Velen hebben in de snotwilg een bondgenoot getroffen en spreken in louter bewonderende woorden. Anderen zijn net zo lovend, maar wijzen vooral op het sterke karakter en diens onverzettelijkheid.
De snotwilg. Er zijn hele volksstammen opgegroeid zonder de persoonlijke wetenschap van deze vriendelijke reus. Het zij zo. Maar tragisch is het wel.