De buurman van één hoger
heeft z’n tijd gehad.
Twee weken geleden is hij
op z’n gemak
overleden,
nadat de laatste hoop
uit hem was gevaren.
Heeft z’n laatste uren uitgezeten,
en langer. Wie
zat er nog op hém te wachten?

Langzaam maar zeker is hij
op z’n toilet in elkaar geschoven.
Zo zat hij even met z’n navel op
z’n knieën.

Vanmorgen kwam-ie bij ons
naar binnen lopen,
langs de verwarmingsbuizen.
Hij  stonk, zoals gewoonlijk. Anders
hadden we ‘m niet herkend. Nu
ook niet.
Hij was volkomen weggerot. Bloemen
verwelken, schepen vergaan, en
onze bovenbuurman? Onze bovenbuurman ook.

Ach, woonden wij boven hem,
hadden we ‘m nooit meer gezien.