Weinig mensen kennen ‘m en er bestaan dan ook geen beelden van: de snotwilg. Het is een boom die nog het meest doet denken aan een zilverspar met een overdadige versiering van kerstsneeuw, zoals je die aantreft in Nederlandse volksbuurten aan het eind van ieder jaar. Degenen die hem ooit hebben gezien denken er met weemoed aan terug en vervallen in platituden als:  “het wordt nooit meer als vroeger”, of “kon ik nog maar één keer…”

Velen hebben in de snotwilg een bondgenoot getroffen en spreken in louter bewonderende woorden. Anderen zijn net zo lovend, maar wijzen vooral op het sterke karakter en diens onverzettelijkheid.

De snotwilg. Er zijn hele volksstammen opgegroeid zonder de persoonlijke wetenschap van deze vriendelijke reus. Het zij zo. Maar tragisch is het wel.

WITWASMACHINE Maakt uw zwartgeld gegarandeerd schoon.

BOMGORDELROOS Pas op voor de ontsteking!

POËZIONISME Voor-als-er-weer-eens-een-gat-in-een-illegale-nederzetting-wordt-gedicht.

PRODERMATOLOGIE Heb je last van je voorhuid? Wend je dan tot de prodermatoloog!

VERWARTAAL Verwartaal is erop gericht om mensen in verwarring te brengen. Wordt doorgaans gebruikt door marketeers, interim-managers en andere snelle pakken.

HANDGRANAATAPPELTAART Dit hartige gebak werd tot voor kort uitsluitend geserveerd in de kantines van Defensie, maar heeft z’n weg naar het grote publiek nu ook gevonden. Dat pinnetje dat u ziet? Rustig laten zitten!

Goedenavond, dames en heren luisteraars, van harte welkom bij weer een nieuwe aflevering van uw favoriete radioprogramma Eén Commentaar. Bij ons in de studio is aangeschoven, de meest besproken vrouw van de afgelopen week, minister-president Gerda van Leeuwen. Een hartelijk welkom derhalve ook aan u, mevrouw Van Leeuwen; we zijn verheugd dat u zich los heeft kunnen maken uit uw drukke werkzaamheden. “Dank u wel, meneer Van de Dingen, u weet dat ik graag op uw uitnodigingen inga.”

“Een van de eerste maatregelen die door uw nieuwe regering is afgekondigd is de herinrichting van de week; een maatregel die voor nogal wat opschudding in het land heeft gezorgd, en dan druk ik me nog voorzichtig uit.”

De minister-president, die als eerste Nederlandse vrouw in dat ambt vaak gekscherend werd aangeduid als de première, wachtte een nadere uitnodiging niet af en stak meteen van wal. “Wij vonden het van het grootste belang om een duidelijk signaal af te geven naar de samenleving. Natuurlijk rekenden we op enig verzet uit kleine gemeenschappen die – dat moet gezegd – moedig weerstand bieden, om het eens Asterixiaans te formuleren, maar – met alle respect – dat behoort een beetje tot de folklore van dit land. Dat verzet is toch vooral gebaseerd op archaïsche gewoontes en overtuigingen die hun bestaansrecht al lang geleden hebben verloren. Kijk, vrijheid van godsdienst is een onvervreemdbaar recht, omdat het is afgeleid van het recht op vrije meningsuiting. Maar het weegt niet veel zwaarder dan het recht op het oprichten van – ik noem maar wat – een geitenfokvereniging, meneer Van de Dingen. En wij schrijven niet voor hoé burgers hun godsdienst wil bedrijven, maar wensen ook niet dat de samenleving wordt gebouwd rond religies. Wij noemen dat reli-centrisme en dat verwerpen we.

Hubert slenterde de hakkenbar binnen, een ruimte van hooguit vier vierkante meter, in hartje stad. De zaak was met hem als enige klant al goed gevuld. Omdat hij de hakkenbarkeeper niet aantrof nam Hubert uitgebreid de tijd om eens om zich heen te kijken en hij verbaasde zich over de grote aantallen verschillende naambordjes met dito lettertypes, en over het grote volume aan sleutels. En over het totale gebrek aan hakken, toch het product waar de winkel z’n naam aan ontleende.

“Ehum”, hoorde hij plots achter zich. Klaarblijkelijk was de hakkenman in een buitenscheeps vooronder werkzaam geweest, want hij stond nu achter de desk waar hij anders niet zou kunnen zijn terechtgekomen zonder dat Hubert hem had opgemerkt. “Ehum” kucht hij andermaal en vroeg toen: “Wat kan ik voor u doen?” “Eigenlijk niets”, zei Hubert en omdat hij wel aanvoelde dat de man daar geen genoegen mee zou nemen, vervolgde hij: “nou, ziet u, ik wil eigenlijk een extra gaatje in m’n riem. Een gat dus. Dat is dus eigenlijk niets. Dat stukje leer dat u eruit stanst, mag u dan gerust houden. Ik neem gewoon genoegen met niets en zal u dienovereenkomstig betalen.”

De man achter de desk was even volledig uit het lood geslagen. Je zag hem met zichzelf overleggen over de vraag of hij van doen had met een volslagen idioot, of dat hij slachtoffer was van een grap, al dan niet met een verborgen camera. Hubert hield vol. “Net zoals het nut van een emmer eigenlijk bestaat uit het niets. Daaraan ontleent de emmer z’n functie. Als het niets in de emmer wordt vervangen door iets, neemt daarmee de functie in ieder geval op z’n minst een béétje af. Al naar gelang de volume van het iets dat in het niets wordt opgenomen.”

Het geduld van de winkelier raakte op. “Wilt u nu eens ophouden? Ik sta hier niet voor niets!” Hubert dacht daar heel anders over en trok geagiteerd de riem uit zijn broek. Juist op dat moment passeerden twee stadswachten de winkel. De waargenomen stemverheffing en de uitgetrokken broekriem leken voor hen duidelijke signalen van een oplopend handgemeen en ze stonden dan ook klaar om in te grijpen. De dikste van de twee brulde “En wat is hier aan de hand, heren?” Waarop plotseling de harmonie als donderslag bij heldere hemel tussen de winkelier en zijn klant intrad en zij in koor riepen: “Oh, niets!”

Hubert stond al vroeg in het portiek van de apotheek te wachten tot de dienstdoende drugshandelaar het rolluik zou laten doen waarvoor het bestemd is. Om klokslag één minuut over acht – de eerste zestig seconden waren reeds gestolen – begon het luik te rollen. Kort daarvoor had zich een dame in z’n gezelschap gevoegd, die duidelijk haast had. Veel meer haast dan hij, maar Hubert nam zich voor om zijn eerste plaats niet zonder slag of stoot af te staan. Hij wilde immers ook op tijd zijn, waar hij op tijd werd verwacht.

De vrouw was een ruime kop kleiner dan hij en zij zou dan ook normaalgesproken  eerder dan hij onder het voortrollende luik de pillenwinkel kunnen betreden en alsnog de eerste klant van de dag kunnen worden. Hubert keek achterom, vloekte binnensmonds maar bewust hoorbaar genoeg, waarop de vrouw zich omdraaide in de richting waarvan zij vermoedde dat er zich iets dramatisch afspeelde.  Juist lang genoeg om hem in de gelegenheid te stellen onder het rolluik naar binnen te glippen. Flauw? Jazeker, maar wel afdoende.

Hij gaf het recept af aan de vrouw achter de desk, een mollige, kennelijke moslima met een hoofddoek die hem moest afschrikken om lustgevoelens te krijgen. Dat lukte. De rijkelijk zwart omrande ogen waren daartoe al voldoende geweest.

“Duurt het lang?”, hoorde hij zichzelf vragen, en onderkende direct dat het een vraag van niks was. Want wat is lang? Welke consequenties verbond hij aan het overschrijden van een niet-gedefinieerde tijdslimiet? Zou de vrouw met hem daarover een dispuut beginnen en daarmee zo veel tijd investeren dat het paard achter de wagen werd gespannen?

Gelukkig pareerde de vrouw zijn vraag met een eveneens volslagen nietszeggend “In principe niet”, zodat hij volkomen gerustgesteld op een stoeltje plaatsnam, in afwachting van z’n medicijnen.

Vanmiddag kwam ik ‘m tegen, op weg naar de supermarkt. Een eenzaam pannetje, achtergelaten bij een boom. De eigenaar is waarschijnlijk op vakantie en wilde of kon niet meer voor ‘m zorgen. Ik heb – uit piëteit en om gezondheidsredenen (ik ben ook niet gek)  – niet gekeken of er wat in zat. Het was niet vastgebonden aan de boom. Misschien wilde de eigenaar wel dat iemand zich over ‘m ontfermt. Of domweg meeneemt naar huis. Dan wordt het een steelpannetje, maar dat was het eigenlijk al.

Deze tragedie valt in het niet bij het wereldleed, maar zielig is het wel…

“Wilt u zegels voor de kaartjes van De Efteling”, vraagt de caissière bij Albert Heijn. Wil jij misschien naar De Efteling, vraag ik aan een vriendin die toevallig achter mij in de rij is aangesloten.  “Met jou wèl”, zegt ze, half uitdagend. Ach, het hele leven is een Efteling, voeg ik haar toe, en we zien allebei van de kaartjes af.

Op de weg terug, tijdens mijn wandeling door het park naar huis – nadat Vriendin en ik elkaar hebben bezworen om nu toch eens echt met onze partners af te spreken in de stad – denk ik terug aan het voorval. Het hele leven een Efteling. Het is nog een mooiere metafoor dan ik aanvankelijk dacht. Zeker voor mij. Want ik kon echt elke keer genieten van het pretpark toen ik er was. Als kind ben ik er geweest en later weer met mijn kinderen. Ik zal er wellicht ooit met m’n kleinkinderen een bezoek brengen. Ik heb er veel plezier gehad, maar lang niet alle attracties waren aan mij besteed. Sommige ging ik liever uit de weg. Andere bezocht ik wel, maar daar had ik later spijt van toen ik er bijna kokhalzend uit vandaan kwam. Niet alles is voor iedereen weggelegd. Het klinkt als een tegelspreuk. Realistisch? Ja. Maar ook een beetje braaf misschien, en zelfs berustend. Katholiek, denk ik, grinnikend. Niet alles is voor iedereen weggelegd. Tel je zegeningen, bezweer ik mezelf, terwijl ik m’n kraag hoger opzet tegen de kou van de straffe herfstwind.

Onderweg trap ik een dennenappel weg. Een groots voetballer is nooit aan mij verloren gegaan en de boomvrucht komt dan ook slechts een paar meter vooruit. Nee, voetballen kán ik niet, maar ik vind het wél leuk! Opnieuw geef ik een trap tegen het ding aan, terwijl ik me voorstel dat ik een bal in de kruising jaag. Het draait weer op een mislukking uit. De derde keer loopt helemaal op een fiasco uit, want ik raak niet de dennenappel, maar de boomstronk die er naast verscholen ligt en ik bezeer m’n voet. Ik vloek binnensmonds, maar verbijt de pijn. Dat laat ik me toch niet gebeuren, neem nu een aanloop, voordat ik een vierde poging waag en verdomd, het bruine monster schiet met een geweldige vaart een heel eind de richting in die ik beoogd had. Meters verderop vind ik ‘m echter niet weer terug. Ik herken ‘m tenminste niet, maar gelukkig ligt de bodem bezaaid met dennenappels en ik vind snel weer een volgend projectiel. De procedure herhaalt zich en drie dennenappels en een gekneusde voet later kom ik thuis. Het park waar m’n huis aan ligt en dat ik als ‘mijn park’ beschouw, beleef ik als een pretpark. De dennenappels zijn als de uitdagingen die ik m’n leven tegenkom. Soms ga ik ze succesvol te lijf, maar ik kleun ook nog wel ‘ns mis. Maar uiteindelijk kom ik dan toch vaak waar ik wezen wil.

Ik heb geen kaartjes voor De Efteling nodig.

Daarom dus

Omdat ik toen nog niet zo goed Engels sprak,

en omdat ik geen masculiene oogopslag had,

en omdat ik niet bovenmatig intelligent bleek,

en omdat een zwaar brilmontuur me eenvoudigweg niet stond

en omdat ik bovenal last had van hoogtevrees,

hebben ze destijds uiteindelijk

– nota bene –

een pop gekozen

om de rol van Brains te spelen

in de serie Thunderbirds.

Wildpoepers slaan hun handen ineen

Op een bijeenkomst van anonieme wildpoepers – gisteren op een geheim gehouden locatie – is besloten tot een voorjaarsoffensief. Wildpoepers voelen zich onvoldoende erkend door de media en Justitie en eisen maatregelen. Actieleider W. – die om hem moverende redenen niet met naam en toenaam genoemd wil worden is furieus: “Wildplassers krijgen volop aandacht, zowel in de geschreven media als op YouTube. Dat gezeik moet maar eens afgelopen zijn!”

Men wil ten minste toegelaten worden als demonstratie-delict. Voorts zijn er nieuwe criteria gesteld voor de verplichte figuren.

W. is niet bang voor negatieve reacties uit de samenleving en stelt strijdbaar: “Daar hebben wij schijt aan!”

Stort je na mijn overlijden gerust in diepe rouw,

maak van mijn graf een tempel van verdriet,

klaag voortdurend over kilte en kou,

en spaar dan ook de kinderen niet.

Neem vooral geen nieuwe vriend

want je kunt er ook voor kiezen

het lot te aanvaarden dat je verdient

en in eenzaamheid te kniezen.

Doe dat allemaal, nu en ook nog later

met alle toeters en bellen, pracht en praal

en maak vooral toch veel theater

als het je geweten sust.

Laat je borsten vergroten

spuit botox in je lippen,

zuip je zelf dagelijks een kater

Maar laat mij eindelijk met rust!